«Біз ұстазбен бірге бір жаназада болдық. Ол кісіден бір мәселе жайын сұрадым. Ұстаз шатастырып жіберді. Мен: «Алла ісіңізді оңынан еткей! Бұл мәселе былай-былай болу керек», – дедім. Ұстаз аз кідіріп тұрды да: «Олай болса, райымнан қайттым. Мен бойұсынамын. Маған, жалғанның жуан тамыры болғаннан жақсылықты жұрнағы болғаным жаныма жақын», – деп жауап береді. Хафиз Ибн Хажардың «Таһзибут таһзиб» еңбегінен (7/7).

Ғұламалар қатесін түзетуге асыққан, ешуақытта бірбеткейлік танытпаған. Өйткені, дін ғылымы – аманат, оған қиянаттың жазасы – тозақ.

Иә, «сүрінбейтін тұлпар, жаңылмайтын жақ» жоқ демекші адам баласының қателесуі айып емес. Ең сорақысы, сол қателігін менмендік немесе надандыққа салынып «өзің білме, өзгенің тілін алмаға» салыну.

Дайындаған

Мұхаммед Ибраһим,

исламтанушы